Dünya Hakkında Daha Önce Hiç Duymadığınız 15 İlginç Gerçek

Muhtemelen bildiğiniz gibi, bu mesafede Dünya’nın bir yörünge dönüşünü tamamlaması bir yıl ve kendi ekseni etrafında bir dönüşünü tamamlaması 24 saat sürer. Uzay mekiklerinin ulaştığı en yüksek hız 58 bin 536 kilometre olup, mesafe ve hız orta yere bölünürse Dünya’dan Güneş’e olan yolculuk yaklaşık 106 gün sürecek.

Dünya’nın uzaydan ilk fotoğrafı, 24 Ekim 1946’da bir Nazi roketi tarafından çekildi. Fotoğrafta, Dünya yüzeyinin küçük bir bölümü üzerinde gezinen bulutlar ve arka planda zifiri karanlık alan görülüyor. Dolayısıyla, bugüne kadar NASA astronotları tarafından uzaydan binlerce görüntü çekilmiş olsa da, bir Nazi roketi tarafından çekilen bu fotoğraf, Ronald Evans’ın 1972’de Dünya’nın ikonik Mavi Mermer resmini çekmesinden önce bile vardı.

Dünya, güneşten dışarı doğru hareket eden ve bir aya sahip olan ilk gezegendi. Ay, Dünya’nın yörüngesini 27.3 günde bir tamamlar, yani evreleri vardır. Ayın yörünge uzunluğu bir aydan biraz daha kısa olduğu için ayda bir iki dolunay olur ve bunlardan ikincisine mavi ay denir. Ay döner, ancak Dünya ile senkronizedir. Yani yörüngesiyle aynı hızda dönmektedir. Sonuç olarak, Dünya tek doğal uydumuzun yalnızca bir tarafını görür.

Hayat söz konusu olduğunda güneş sisteminde pek çok ‘belki’ vardır. Muhtemelen, milyarlarca yıl önce Mars’ta yaşam vardı ya da belki de Jüpiter’in uydusu Europa bugün yaşamla iç içedir. Sorun şu ki, artık Dünya dışında herhangi bir yerde kıpırdanan, yürüyen veya yüzen herhangi bir şeye dair bir kanıt yok.

İnsan kaynaklı iklim değişikliğinin etkileri her yıl daha da büyüyor ve gezegen genelinde giderek daha fazla hissediliyor. Bugün iklim değişikliğinin etkilerini hissediyoruz, ancak ekonomik ve sosyal bozulma açısından en kötüsü henüz gelmedi. Artık gelecekte nasıl bir gezegene sahip olmak istediğimiz konusunda bir seçeneğimiz var: ya fosil yakıtları yakmaya ve Dünya’yı ısıtmaya devam edeceğiz ya da iklimimizi stabilize edip kabaca son 10 bin yıldır sahip olduğumuz gibi tutacağız. yıl.

Europa ve Enceladus gibi buzlu uydular, yüzey altı sıvı su okyanuslarına sahiptir, ancak başka hiçbir gök cismi bizimki gibi H2O okyanuslarına sahip değildir. İklim bilimcisi Josh Willis, su kaynaklarımızın durumunu şu şekilde açıkladı:

Okyanuslar iki nedenden dolayı büyüyor. Birincisi, sera gazlarının tuttuğu ısıyı emmeleri ve biri de Grönland ve Antarktika gibi yerlerdeki buzların ve gezegenin her yerindeki küçük buzulların hepsinin erimesi ve okyanuslara fazladan su eklemesidir. On yıl önce Grönland ve Antarktika’daki buz tabakalarının sabit olduğu düşünülüyordu. Bunlar, devasa kara kütlelerini kaplayan ve bugün yok olmakta olan son buz tabakalarıdır. 50 yıl içinde, erimeleri küresel deniz seviyesinin yükselmesinin baskın nedeni olacak.

Okyanuslar, bilim adamları için bilinmeyen bir dev olmaya devam ediyor. Okyanuslar hakkında daha fazla bilgi sahibi olmanın, yaşam ve Dünya’nın yaşamı hakkındaki birçok sorumuzu yanıtlayacağını söyleyebiliriz. Okyanusların gerçekte nasıl çalıştığını anlamak, örneğin küresel ısınmadan kaynaklanan ısının nereye gittiğini açıklayabilir. Okyanuslar, sera gazlarının tuttuğu ısının yüzde 95’ini emmesine rağmen, bu ısı gücünün gerçekte nereye gittiği hala bir muamma. Okyanusların buz tabakalarıyla nasıl etkileşime girdiğine dair emsal sorular da var.

Dünya 4,6 milyar yıl önce oluştuğunda, bir gün kabaca altı saat uzunluğundaydı. 620 milyon yıl önce bu süre 21.9 saate yükseldi. Bugün ortalama bir gün 24 saattir, ancak her yüzyılda yaklaşık 1,7 milisaniye artmaktadır. Bunun nedeni, Ay’ın neden olduğu gelgitlerin Dünya’nın dönüşünü yavaşlatmasıdır. Sonuç olarak, günlerimiz uzuyor, ancak pek bir fark yaratmaya yetmiyor.

Yaklaşık 800 milyon yıl önce, Dünya’nın kara kütlelerinin üzerinde yükseldiği büyük tektonik levhalar bir araya gelerek kıtaları Rodinia adı verilen büyük bir süper kıtada bir araya getirdi. Rodinia 250-500 milyon yıl önce birçok parçaya ayrılarak Kuzey Amerika’da Appalachian Dağları’nı ve Rusya ile Kazakistan’da Ural Dağları’nı oluşturdu. Yaklaşık 250 milyon yıl önce, kıtalar bir kez daha bir araya gelerek, dünya çapında tek bir okyanusla çevrili Pangea adlı başka bir muhteşem kıtayı oluşturdu. Elli milyon yıl sonra Pangea parçalanmaya başladı. Sonunda, bugün bildiğimiz kıtalara ayrılan iki büyük kara kütlesine (Gondwanaland ve Laurasia) ayrıldı.

Yaklaşık 600-800 milyon yıl önce, Dünya buzul çağları olarak da bilinen bazı inanılmaz iklim değişikliklerinden geçti. İklim o kadar soğudu ki, bazı bilim adamları Dünya’nın birkaç kez kısmen veya tamamen donduğuna inanıyor. Metan ve karbondioksit gibi sera gazlarındaki azalmanın tetiklediği, dünyanın kutuptan kutba buzla kaplı olduğu dört dönem olmuş olabilir. Güneşin gücü buzun çoğu tarafından uzaya geri yansıtılacağı için, gezegenin ortalama sıcaklığı yaklaşık -50 santigrat dereceydi ve ekvator günümüz Antarktika’sına benziyordu.

Arica, Şili’de ortalama yıllık yağış sadece 0,8 milimetredir. Atacama’nın Calama şehrinin, 1972’de ani bir fırtına vurana kadar 400 yıl boyunca yağmur görmediğine inanılıyor. Birden fazla çölün aksine, Atacama nispeten soğuktur ve en kurak bölgelerinde kayaların veya taşların altında yaşayan siyanobakteriler, yeşil fotosentetik mikroorganizmalar içermez. Diğer gezegenlerde yaşamın nasıl var olabileceğini öğrenme umuduyla NASA astrobiyologları, böylesine uç bir ortamda yaşayan mikroorganizmaları aramak için Atacama’ya giderler.

Dünyanın durumu mükemmel bir küre olsaydı, çekim alanı her yerde bire bir olurdu. Ancak gerçekte, gezegenin yüzeyi engebelidir ve su akışı, buzun sürüklenmesi ve yer kabuğunun altındaki tektonik plakaların hareketi yerçekimini değiştirir.

Dünyadaki son buz gelişimi yaklaşık 70.000 yıl önce başladı, 11.500 yıl önce sona erdi ve en uzak noktasına 18.000 yıl önce ulaştı. Bu süre zarfında, buzullar ve buz tabakaları Büyük Göller’in havzalarını oymuş ve nehirleri kapatarak Mississippi ve Amerika Birleşik Devletleri’ndeki diğer nehirlerin yönünü değiştirmiştir. O kadar çok su donmuştu ki deniz seviyeleri 120 metreye kadar düştü. Dünyanın deniz seviyesi de geçmişte 70 metreye kadar yükseldi. Son orta buzul döneminde, deniz aslında bugünkünden 5 ila 7 metre daha yüksekti.

Bazen Ay olarak adlandırılan, Dünya’nın yakınında yörüngede dönen iki nesne daha var, ancak bunlar tam olarak başlığa layık değiller. 1986’da keşfedilen 3753 Cruithne, aslında güneşin yörüngesinde dönen bir asteroittir. Dünya’nın Güneş’in etrafında dönmesiyle aynı süreyi aldığı için, Cruithne gezegenimizi izliyor gibi görünüyor. Yörüngesi, Dünya perspektifinden bakıldığında fasulye şeklinde görünür. Asteroid 2002 AA29, onu her 95 yılda bir Dünya’ya yaklaştıran daha tuhaf, at nalı benzeri bir yol izleyerek yılda bir kez güneşin yörüngesinde döner. Bilim adamları, bize yakınlığı nedeniyle AA29 örneklerinin toplanıp Dünya’ya geri getirilmesini de önerdiler.