Nameya xwe ya dawî da behsa mirin û tirsê kiribû. Bu herkes için harika bir deneyim. Navnîşana nameye hê nenivîsî bû serî danî ser kevirê reş. Mesken name ji welatê re bû nivîsa wiya dawî bû. Evîna xwe ya bêhempa re peyvan dida ber hevûdin. Heta roja dawî nivîsên xwe zimanê serdestan rêz kiribû. Zimanên ku bazar û elaqeya wî xurt bu nivîsandibû. Ketibû ber bayê serdestan. Hadi bakalım. Digo qey ez nivîsên xwe bi zimanê serdest binivîsim ewê li ber min vebivin. Rast e rê li ber wê vebibû lê rêyek teng jê re pêşwaziyê dikir. Mesken rêya behnteng ji binî teslîmiyetek jê dixwest û hêvî dikir.
Bu arada pistepist digotin dev ji bingeha xwe berde, li ser koka xwe na li ser guliyên me zîl bide var. Tiştê ku ti bi wî re dijî û hebûna te neqiş dike dev jê berde û wek me binivîse. Bana ulaştığın anda benden uzaklaşabileceksin. Kin û kurtasî tiştên dihatin xwestin redbûna hebûna wê bû. O bi ava wan re ne qāqāra mashiya bu; wextek dûr û dirêj gavên xwe bunu yeniden önlemek istiyoruz. Hin caran bi çepikan û bi berkenên sexte peznên wê didan. Çend wext bi vî uzaktaî ajot. Herkes li cihê xwe rihet bû. Her Kurahiya olduğunda dil mevcut değildir. Hebûna wê jê dizîbûn yan bo bidizîn bêdeng mabû û çavê xwe li aliyê din va zivirandibû. Nefes almak için çok ağır bir nefese sahip olmak için arkanıza yaslanın. Leystikek dihat leystin, pêşiyê ji veê leystikê û rolela ku jê re hatibû dayîn xwe xweş lê mikrop kanalizasyon. Haya wê ji ve leystikê hebû, di destpêke da lisan nedixwest behsa mesken leystikê bike û li ser sehneyê dihat pêşkêşkirin Eşkere bike. Bir bakıma; “Ezê wek Ursulayê bêşans neçim gora xwe ez ê bi zimanê xwe ev nameyê binivîsim.” Ursula gotibu; “xwezî min bi zimanê dayika xwe çend hevok binivîsan da.” Belê nameya xwe bi zimanê xwe nivîsand, chi qas peyvan dida ber hevokên ku diafîriyan xweliya ku serdestan li ser rijandibû çeng bi çeng dihat xwarê. Ji wan peyvan istikrar welat dihat, peyvên dayika ve a goşt û hestî dibû û li ber eynikê rû dida. Tiştên ku ava kiribû bi rihû hişê hebûna xwe dixwest hilûhor bike. Dîsa rêhevalê wiye wêjeye Ursula di pirtûka xwe ya bi navê “li ber deriyê dinyayê dans” da wisa banga wê dikir; “helwesta min ne paşvexwazî ye kevneperestî ye tikû tenê wêrankirine”[r.133]. Dixwest wêran bike dixwest tola xwe ji serdestan bistine dixwest nameya xwe ya dawî -di mainê xwe da berhema wê ya sereke- bi zimanê xwe xatir bixwaze û mohra xwe deyne ser maseya pê şikestî û xwar.
Nivîs jê re hem tirs hem de jî hebûn bû. Hem mirinû hem de jî nefes nefese bêserûbin hêma’yı dikerler. Carcaran xwe ji evîna xwe dûr dixist wek di helbesta Berken Bereh da; “diçim ji vir diçim/bo hêvîya te bikim/bo berîya te bikim/diçim ji vir diçim/diçim ji vir diçim/ma kî heye ji te pê vê/berîya min bike li vir”.
Dizivirand’ın bisikletle piştiği zamandan beri. Bu bisiklet ve nav ewên ku jê têkçûnê li wan bigereû êşên xwe di kozikek bêderî da asê bisiklet. Strana Ahmet Kaya da üsse “hûn ji kû va zanin” dedi; “hûn ji kû va zanin ku ez chawa dişwitim”. Belê kes bi şewatên kesî nizaneû çawa şewitiyeû diş suyu. Heta radeyek meriv dikare empatî bisiklet. Heta chek meriv dikare êşû keder, dertû kul, xweşî û şaîyên ku nay ser ziman fehm bike… Rojev mirine olduğundan. Eğer rojev dagirkirina axû welatan ne. Eğer rojev li bin bombaranên balafiran da zarû zêç in. Eğer rojev erişime li ser nexweşxaneyan ne. Rojev tesisi karmaşık olduğundan güçsüzdür. Eğer rojev pîrozbûna jiyana însanê yerse. Her tişti dîditû baş fehm diker. Ji bo zar û zêçên kurdan di bin bombranan da rih ji wan diçû, neheqiyên ku li ser malbata wiya mezin dihat şopandin diqehirî lê deriye qehirandin bi serê xwe ne ti iştek bu. Wiya şefi zanibu. Ewên ku do li çepikanû peznê we didan bo êrişên bêwicdan kerrû lal diman. Çima diman kerrû lal? Bersiva ev pirsê hebû li ba wê. She li ser vê issueya durûyî, di nameya xwe da wisa îfşaû û dikir; “Ne ji nihaû pê va do jî îro jî hûn her zaman du rûyî bûn. Wicdanên biz ewê her zaman qelsû riziyayî bimîne. Bu iyi birşey. Ji sed salî zedêtire ez têm kuştin, sebiyên kurdan bi destên hovan bi hovane ten qetilkirin…”
Bu durumda ne yapmanız gerektiğini bilmek sizi mutlu edecektir. Ne xwîn ne de jî hêsir dilop dikir ji hevokên wê ji peyvên wê hêrsa hezar serbest bırakan diniqutî. Li hemberî mirina neheq meriv dikare rabe ser lingan û meriv dikare bi ser kûjerên va here. Çi gotibû gerillayê Latin Che, ger tu mirov bî sileya ku serdest li ser rûye zarokek bintest çaxê biweşe û tu li ser rûyê xwe hîs bikî tu bûyî însan. Ma te qey jiyana mirovan ji baxçeya bavê te tê kom kirin’i aldım. Ma te qey zarok di bakxçeya bavê te da tê çînin. Mirin büyük bir güç ve iyi bir şey. Lê mirinên di navbera erk û îqtîdaran da diqewime zarok, jin, extiyar, ajal, mirovên sîvîl çaxê skin qurbankirin base dinya serûbin bive lê nabe her tişt li ser pergela xwe dimeşe û qederek meriv dielime/h Yere inin. Di nameya xwe da bi peyvên mezin wisa red dikir kustinên hovane
EZÊ FÊR NEBİM Û QEBÛL NEKİM
Çaxê behsa ba û payîzê tê kirin bêguman Generalê Payîzê deriyê meriv dixe. Bir kez daha bunu başardık; “Ez rêwiyek bûmû/ewrek negiriya bi ser bejna min de..”[r.47]. Mirin kom Tabana û vediguhere hejmaran. Kes tine li ser sebiyan têra lisana xwe hestiran bibarînê side jî êdî hestirên çavên nay xwarê… Çaxê behsa mirinê basea şaîr û nivîskar Allan Poe tê bîra meriv. Mirinû tirsa Poe ne wek xwedî nameye bu. Mirin jî ji hevûdin cuda sole? Erê ji hev bi onu uzaktay dûr dikevin. Mirina nivîskarek, en sert şekilde ku tu bejî ji hev dûr in. Mirina, bir rihetî û deriye ne oxirkirinek xemgîn e. Hîsa ku xwe pê re dipêçandibû di berhema Îrfan Amîda bi navê “derî vekirî bihêlin wê hechecîk vegerin” da derbas dibû; “belki jî loma vegeriyam vir”[r.98].
Belkî leystika ve dihat leystin rolela ku jê dixwestin piştî wextek ne li ser rihê wê ne jî li ser bodya wê dirûnişt. Pêşiyê kirasê ku jê re dirûtibûn tê da behnteng buna jî, ji şermû tirse wiya nedîanî ser ziman. Fedî dikir wek federal kirina hezkiriyên ewilû ê welat bû. Di romana Hisên Kemal bi navê “Dönem” da hafta federal, bu yüzden bu ku ji hezkiriya xwe re cara ewil digot; “Wey li mine! Bila ez bimirima dergestîyê min…”, didomîne nivîskar; “cara yekem Binefşê digot, ‘dergistîyê min'[r.137]”.
Vegeriya rojên xwe ye weil û bi ve baweriya xwe tevbigeriya ve ê kiras û rolela ku jê rewa dîtine ve ê bikira bin lingên xwe. Diwana seyda Tîrêj da helbesta “şev û roj” da konut du riste/beyt salên ku li pişt xwe histıbû dida Söz kirin; “Ez bi nalînû fixan im bê seman im şevû roj/Min bi zarotî evînî bo xwe kir armancû kar”[r.169].
Destpêka wê dawiya jiyana wê bû. Nalînû fixan hêma diker. Ezê adım adım nameya ve ev dikilecek. Çend mehan carek ezê li ser nameya wiya dirêj biseknim. Nameya yapılacak en iyi şey. Di cihek nameyê da ji helbestkar Şerko bi navê “peyamek ne lezgîn eû ne jî helbest e” da binî çar risteyan xêz kiribû; “siltan mir/kevir nemir/şûr mir/ba nemir”[r.218]. Bu durumda süre sonsuza kadar sürecektir. Do miriyan ewê îro jî bimrin. Zimanê me bayê kevir eû ewê qet ji nava me bar nekeû neçe. Di ve şerê dirêj da teqez serbikevin mînak: nameya ku hatiye nivîsandin.
